ទីតាំង: ភូមិគោកដូង ខេត្តសៀមរាប
សេចក្ដីសង្ខេប: តាមរយៈជំនាញថ្មីដែលបានរៀនជាផ្នែកមួយនៃគម្រោងប្រឆាំងនឹងបម្រែបម្រួលអាកាសធាតុរបស់អង្គការបន្ទាយស្រី អ្នកស្រី វ៉ាន់ សូរ៉ាត បានបង្កើនផលិតភាពកសិដ្ឋានរបស់អ្នក្រីដែលធ្វើឱ្យវាធន់នឹងគ្រោះរាំងស្ងួត និងទឹកជំនន់។
អ្នកស្រី វ៉ាន់ សូវ៉ាត អ្នកសម្របសម្រួលសហគមន៍ស្ម័គ្រចិត្តសម្រាប់កសិកម្មនៅភូមិគោកដូង បានមានប្រសាសន៍ថា “មានទឹកជំនន់ច្រើននៅតំបន់នេះ សូម្បីតែដើមល្ហុងរបស់ខ្ញុំក៏ត្រូវបានបំផ្លាញដោយទឹកជំនន់កាលពីពីរឆ្នាំមុនដែរ”។
ជាផ្នែកមួយនៃគម្រោងប្រឆាំងនឹងបម្រែបម្រួលអាកាសធាតុរបស់អង្គការបន្ទាយស្រី ក្នុងខេត្តសៀមរាប ដែលបានចាប់ផ្តើមនៅឆ្នាំ ២០១១ អ្នកស្រី វ៉ាន់ សូវ៉ាត និង ២០ គ្រួសារផ្សេងទៀតមកពីភូមិចំនួន ៣ បានទទួលគ្រាប់ពូជ និងការបណ្តុះបណ្តាលកម្រិតខ្ពស់ លើការដាំដុះបន្លែ ដើម្បីពង្រឹងសមត្ថភាពទប់ទល់ក្នុងរដូវវស្សា។ អ្នកស្រី វ៉ាន់ សូវ៉ាត បានពន្យល់ថា “ខ្ញុំបានរៀនពីរបៀបប្រើសំណាប របៀបរៀបចំដី របៀបស្រោចស្រពដោយទឹកតិច និងរបៀបដាំដុះដំណាំធន់នឹងទឹកជំនន់ ដូចជា ត្រប់វែង សណ្តែកកួរ ត្រសក់ និងស្លឹកខ្ទឹម”។
ចម្ការបន្លែគ្រួសាររបស់អ្នកស្រី វ៉ាន់ សូវ៉ាត ពិតជាគួរអោយចាប់អារម្មណ៍ណាស់។ ជាមួយនឹងប្រាក់ចំនេញតិចតួចដែលអ្នកស្រីបានមកពីការលក់បន្លែ អ្នកស្រីអាចដាំដុះជាបណ្តើរៗនៅលើដីដែលអ្នកស្រីបានទទួលមរតកពីឪពុករបស់អ្នកស្រី និងដោយទិញដីជិតខាងបន្ថែម។ អ្នកស្រីសូវ៉ាតលក់បន្លែបង្ការរបស់អ្នកស្រីរៀងរាល់ព្រឹកនៅឯផ្សារ។ អ្នកស្រីនិយាយដោយមោទនភាពថា “គាត់តែងតែលក់ដាច់អស់នៅម៉ោង ១០ ព្រឹក” ។
មុនគម្រោងប្រឆាំងនឹងបម្រែបម្រួលអាកាសធាតុ អ្នកស្រី សូវ៉ាត ក៏ដូចកសិករខ្មែរភាគច្រើនដែរ បានប្រើជីគីមីដើម្បីដាំដុះបន្លែរបស់ពួកគេ។ ជាផ្នែកមួយនៃគម្រោងប្រឆាំងនឹងបម្រែបំរួលអាកាសធាតុ អ្នកចូលរួមត្រូវបានបង្រៀនអំពីផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមាននៃការប្រើប្រាស់សារធាតុគីមីលើបរិស្ថាន និងបង្ហាញពីរបៀបធ្វើជីសរីរាង្គ។ “ពីមុនមានលាមកជ្រូកនិងទាច្រើនណាស់នៅក្នុងភូមិ ដែលមានក្លិនមិនល្អបែបនេះ។ ឥឡូវនេះពួកវាត្រូវបានប្រើប្រាស់ទៅលើបន្លែទាំងអស់របស់ខ្ញុំហើយ» អ្នកស្រីសូវ៉ាត និយាយទាំងញញឹម។
ជំនាញថ្មីរបស់អ្នកស្រីសូវ៉ាត លើការដាំបន្លែ មិនត្រឹមតែល្អសម្រាប់បរិស្ថានប៉ុណ្ណោះទេ ប៉ុន្តែថែមទាំងអាចរកចំណូលបានច្រើនថែមទៀតផង ដោយសារបន្លែគ្មានជាតិគីមី ដោយអាចលក់បានក្នុងតម្លៃជិតទ្វេដងនៃតម្លៃបន្លែធម្មតានៅទីផ្សារក្នុងស្រុក។ បន្ទាប់ពីអង្គការបន្ទាយស្រីបានអញ្ជើញប្រធានផ្សារក្នុងស្រុកមកពិនិត្យមើលគម្រោងប្រឆាំងនឹងបម្រែបម្រួលអាកាសធាតុ និងស្វែងយល់ពីអត្ថប្រយោជន៍នៃការចម្អិនជាមួយអាហារសរីរាង្គរួចមក គាត់បានបង្កើតគម្រោងថ្មីមួយដែលអ្នកលក់បន្លែសរីរាង្គទាំងអស់នៅលើទីផ្សារអាចកំណត់អត្តសញ្ញាណបានដោយពាក់អ៊ាមពណ៌បៃតង និងលឿង។ អ្នកស្រីសូវ៉ាតបានពន្យល់ថា “មានតែស្ត្រី៣នាក់ផ្សេងទៀតប៉ុណ្ណោះនៅផ្សារដែលមានអាវអ៊ាមសរីរាង្គ ដែលមានន័យថាយើងអាចលក់ផលិតផលរបស់យើងបានកាន់តែច្រើន”។ ឧទាហរណ៍ អ្នកលក់បន្លែសរីរាង្គអាចលក់បន្លែមួយគីឡូតម្លៃ ៦០០០រៀល (ប្រហែល ១,៥ដុល្លារ) ចំណែកអ្នកលក់បន្លែធម្មជាតិវិញ គឺអាចលក់បានតែ ៣០០០ រៀល (ប្រហែល ០,៧៥ ដុល្លារ) ប៉ុណ្ណោះ ក្នុងមួយគីឡូក្រាម។ អ្នកស្រីសូវ៉ាតនិយាយដោយមោទនភាពថា “ប៉ុន្តែប្រជាជននៅតែចូលចិត្តបន្លែរបស់ខ្ញុំ ដោយសារពួកគេដឹងពីផលប៉ះពាល់អវិជ្ជមាននៃសារធាតុគីមីមកលើសុខភាពរបស់ពួកគេ”។
អ្នកស្រីសូវ៉ាតបានចែករំលែកចំណេះដឹងថ្មីរបស់អ្នកស្រីអំពីកសិកម្មសរីរាង្គ និងភាពធន់នឹងគ្រោះរាំងស្ងួតជាមួយអ្នកភូមិផ្សេងទៀត តាមរយៈតួនាទីរបស់អ្នកស្រីជាអ្នកសម្របសម្រួលសហគមន៍ ដោយលើកទឹកចិត្តអ្នកជិតខាងឱ្យទទួលយកបច្ចេកទេសដូចគ្នានេះ។ “ឥឡូវនេះជាមួយនឹងការហ្វឹកហាត់ដែលខ្ញុំបានទទួល ខ្ញុំបានត្រៀមខ្លួនបានរួចជាស្រេចសម្រាប់រដូវវស្សាឆ្នាំនេះ។ ខ្ញុំនឹងដាំត្រប់វែងឲ្យបានច្រើន ដាំសណ្ដែកកួរ និងបន្លែងឡើងទ្រើងឲ្យបានច្រើន ព្រមទាំងប្រើប្រាស់ថង់ផសម្រាប់ដាំបន្លែនៅរដូវវស្សា»។
រៀបការជាមួយកូន៤នាក់ក្នុងបន្ទុក អ្នកស្រីសូវ៉ាត មានគម្រោងធំមួយក្នុងការចិញ្ចឹមកូនតូចៗរបស់អ្នកស្រី។ អ្នកស្រីចង់ធ្វើស្រះចិញ្ចឹមត្រី ហើយអ្នកស្រីស្រមៃចង់សាងសង់ផ្ទះថ្មីនៅថ្ងៃណាមួយ។ «នៅពេលកូនខ្ញុំកាន់តែធំ ខ្ញុំនឹងលើកទឹកចិត្តពួកគេមិនឱ្យធ្វើចំណាកស្រុកទៅខេត្តផ្សេងទេ គឺត្រូវធ្វើស្រែចម្ការនៅលើដីរបស់យើង។ ធ្វើបែបនេះពួកគេអាចរកប្រាក់បានគ្រប់គ្រាន់ដើម្បីចិញ្ចឹមខ្លួន និងមានជីវិតរស់នៅល្អ»។
