ទីតាំង: ផ្ទះសុវត្ថិភាពរបស់អង្គការបន្ទាយស្រី ខេត្តបាត់ដំបង
សេចក្ដីសង្ខេប: ស៊ុន ម៉ាលី ប្រធានក្រុមគម្រោងផ្ទះសុវត្ថិភាពនៅអង្គការបន្ទាយស្រី។ នាងប្រើប្រាស់ការតស៊ូមតិដើម្បីកែលម្អស្ថានភាពសម្រាប់ជនរងគ្រោះពីអំពើហិង្សាផ្នែកយេនឌ័រ។
“ខ្ញុំតែងតែលើកបញ្ហានេះជាមួយអាជ្ញាធរ។ ខ្ញុំមិនខ្លាចនឹងនិយាយទេ។ ខ្ញុំមិនខ្លាចទេ ព្រោះបើខ្ញុំធ្វើល្អ នោះរឿងល្អៗនឹងកើតឡើង» នេះបើតាម ស៊ុន ម៉ាលី ប្រធានក្រុមគម្រោងផ្ទះសុវត្ថិភាពនៅអង្គការបន្ទាយស្រី។
ម៉ាលីបានចាប់ផ្តើមធ្វើការឱ្យអង្គការបន្ទាយស្រីក្នុងឆ្នាំ ២០០៨ ជាអ្នកសម្របសម្រួលគម្រោង ហើយក្រោយមកបានក្លាយជាប្រធានក្រុមម្រោងផ្ទះសុវត្ថិភាព ។ តួនាទីរបស់ម៉ាលី ពាក់ព័ន្ធនឹងការភ្ជាប់ទំនាក់ទំនងជាមួយដៃគូក្នុងស្រុក ជួយសម្រួលដល់ការគាំទ្រអតិថិជន បង្កើតទំនាក់ទំនងល្អជាមួយអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាន និងជួយបុគ្គលិកលើភាពតានតឹងនិងការលំបាកដែលពួកគេប្រឈមមុខ ក្នុងការប្រឹក្សាជាមួយជនរងគ្រោះពីអំពើហិង្សាផ្នែកយេនឌ័រ។
បន្ថែមពីលើទំនួលខុសត្រូវស្នូលរបស់នាងនៅមជ្ឈមណ្ឌលនេះ ម៉ាលីបានដើរតួយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងអំពើហឹង្សាផ្នែកយេនឌ័រ ដោយធ្វើការតស៊ូមតិយ៉ាងសកម្មក្នុងនាមអតិថិជនរបស់នាងជាមួយអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាន និងតែងតែបង្ហាញមុខតាមស្ថានីយ៍វិទ្យុក្នុងស្រុកក្នុងនាមជាវាគ្មិន។ “ស្ទីលនៃការតស៊ូមតិរបស់ខ្ញុំពាក់ព័ន្ធនឹងការនិយាយ – គឺខ្ញុំតែងតែនិយាយដើម្បីព្យាយាមដោះស្រាយបញ្ហា។ ប្រសិនបើខ្ញុំមិនអាចដោះស្រាយដោយការនិយាយបានទេ នោះខ្ញុំនឹងឡើងវិទ្យុ ឬកាសែតដើម្បីនិយាយបន្ថែម» ម៉ាលីពន្យល់។
នៅខែសីហា ឆ្នាំ ២០១២ ជនរងគ្រោះពីការរំលោភសេពសន្ថវៈអាយុ ៥ ឆ្នាំម្នាក់ ត្រូវបាននាំយកទៅផ្ទះសុវត្ថិភាព ។ ម៉ាលីបាននាំក្មេងស្រីនោះទៅកាន់មន្ទីរពេទ្យភ្លាមៗ ប៉ុន្តែបុគ្គលិកពេទ្យបានប្រាប់ឱ្យនាងត្រឡប់មកវិញព្រោះមិនមានគ្រូពេទ្យធ្វើការទេ នៅថ្ងៃចុងសប្តាហ៍។ “បុគ្គលិកនោះបញ្ចេញកាយវិការឈ្លើយចំពោះខ្ញុំ ដោយប្រាប់ខ្ញុំថា ខ្ញុំត្រូវការលិខិតស្នើសុំ ហើយគ្រូពេទ្យប្រាប់ខ្ញុំថា នេះជាបញ្ហាសង្គម ហើយគាត់មិនអាចជួយបានទេ។ ខ្ញុំបានទូរសព្ទទៅប្រធានមន្ទីរពេទ្យដើម្បីត្អូញត្អែរពីរឿងនេះ ហើយបុគ្គលិកនោះខឹងនឹងខ្ញុំខ្លាំងណាស់ដែលលើកឡើងថាគាត់បាននិយាយថាវាមិនមែនជាបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរនោះទេ»។ ម៉ាលីបានហៅទូរសព្ទទៅស្ថានីយវិទ្យុក្នុងស្រុកមួយ ដែលពេលនោះគេបានចាក់ផ្សាយរឿងនេះភ្លាមៗ។ បន្តិចក្រោយមក មន្ទីរពេទ្យបង្អែកខេត្តបាត់ដំបងបានប្រកាសថា ពួកគេបានផ្លាស់ប្តូរគោលការណ៍ ហើយពួកគេនឹងបន្ថែមការពិនិត្យជម្ងឺជូនជនរងគ្រោះនៅថ្ងៃចុងសប្តាហ៍ និងនៅថ្ងៃបុណ្យជាតិ។
ការផ្លាស់ប្តូរដ៏សំខាន់នៅក្នុងគោលនយោបាយមន្ទីរពេទ្យនេះ គឺដោយសារតែការប្តេជ្ញាចិត្តយ៉ាងមុតមាំរបស់ម៉ាលី ក្នុងការតស៊ូមតិដើម្បីសិទ្ធិរបស់អតិថិជនរបស់នាង។ “អតិថិជនរបស់យើងភាគច្រើនមានកម្រិតអប់រំទាប ហើយពួកគេនៅតែគិតថាស្ត្រីមានតម្លៃទាបជាងបុរស។ ពួកគេមិនដឹងអំពីសិទ្ធិ និងឱកាសរបស់ពួកគេទេ។ ពេលខ្ញុំឃើញក្មេងស្រីដែលមកផ្ទះសុវត្ថិភាព ខ្ញុំតែងតែគិតដល់កូនស្រីខ្ញុំ ហើយខ្ញុំមានការសោកស្តាយ និងខឹងខ្លាំងណាស់ដែលមានរឿងមិនយុត្តិធម៌កើតឡើងនៅស្រុកខ្មែរ»។ ចន្លោះខែកក្កដា ឆ្នាំ២០១១ ដល់ខែមិថុនា ឆ្នាំ២០១២ មជ្ឈមណ្ឌលនេះបានជួយជនរងគ្រោះពីការរំលោភសេពសន្ថវៈចំនួន ៦០នាក់ ដែលក្នុងនោះ ៥១នាក់មានអាយុក្រោម១៨ឆ្នាំ។
ពេលនេះ ម៉ាលី កំពុងប្រើប្រាស់ជំនាញ និងបទពិសោធន៍របស់នាង ដើម្បីជួយដល់ផ្ទះសុវត្ថិភាព ដែលទើបបង្កើតថ្មីរបស់អង្គការបន្ទាយស្រី ក្នុងខេត្តសៀមរាប ឲ្យមានទំនាក់ទំនងល្អជាមួយអាជ្ញាធរមូលដ្ឋាន។ ហេតុដូច្នេះហើយ ម៉ាលីជាគំរូនៃប្រភេទភាពជាអ្នកដឹកនាំស្ត្រីដែលអង្គការបន្ទាយស្រីលើកតម្កើង។ នៅពេលសួរថា តើនាងខ្លាចក្នុងការបញ្ចេញមតិជាមួយអាជ្ញាធរឬអត់ ម៉ាលីឆ្លើយទាំងមានទំនុកចិត្តថា “ខ្ញុំមិនខ្លាចទេ។ ខ្ញុំមានកម្លាំងគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការនិយាយជាមួយពួកគេ»។
